|
امروز عالـم یكـــسر اندر شــور و شــین است
از آســـــمان عشـــق خــــون می بارد امروز
روزی چــه روزی، سرخگــون از خون خورشید
***
هـــان ای زمین غمخانه سلطان دیـــن بـــاش
دیـــدی چـــه ها كردند با فرزند زهــرا (س)
از این همه ســنگین دلـــــی اَلـلّهُ و اكـــــبر
در وادی" بـَـــل هُم اَضـــلّ" دور از شـــعورند
كــــشتند فــــرزنـدان پــــاك مــصطفی را
دلـــــبند لــــیلا را به خــاك و خون كشیدند
بـــــر فــــرق نـــورانیِّ قاســـم تیغ رانـدند
عــــبّاس را آمــــــاج تــــیر كـــینه كردند
جــرمش چــه؟وَالــلَّه بـردن مَشكی پر از آب
آنـــدم كه مُـــشتی آب جـــان تــشنگان بود
آن بـــا وفـــا را هر دو دست از تـــن فكندند
دیـــگر امـــیدش نا امـــیدی شد عــــلمدار
با ســــر فـــرو افـــتاد و در خـون شد شناور
گـــفت ای علمدار خـــدا برخـــیز، برخـــیز
ای هـــر دو دست از تـــن جدا برخـیز ،برخیز
***
اینجا حـسین است و عــزیزان خفته در خاك
دیـــگر چــه جـــانی مانــد و تابی پیكرش را
گـــفتا جـــوانان بـــنی هـــاشـــم كــجائید
وقـــتی كه دیــگر اصـغرش را نیست تــــابی
گـــوید من ای لشــكر اگر هـــستم گــنهكار
او را زِمـــن گـــیرید و ســـیرابش نـــمائـید
خـــوش چـــاره ای بر جــان بی تابش نمودند
***
هــــر لحظه آن روز داغــــی بــــود و دردی
دیگر حـــسین است و نه هـــمراهی نه یــاری
بــــر جمع دونان تاخت آنــــدم هـمچو حیدر
از آن لعینان خــــیل هابر خــــاك انــداخت
امــــا دگـــر دســــتان او را نــــیست جانی
كــــردند جمعی قـــصد آن ســــلطان مظلوم
فـــریاد" هَلْ مِنْ ناصِرش" در دشـــت پــیچید
گــــفتا من ای لــــشكر حـــسین ابن عــلیّم
این بــــی گــــناهان یـــادگاران رســــولند
گــــر در مَـــرام و خــویتان از دین اثر نیست
امـــا تـــو گـــویی كـَــر زمــادر زاده بودند
حــــق را نمی دیـــدند زیـــرا كــــور بودند
مـــصداق" صُـــمٌ بـُــكمْ" ایـــن قــوم لعینند
در پــــیش رو خـــورشید را ایـــنان نـدیدند
دیـگر غـــــریب نـــــینوا افـــتاده از پـــــا
این خفته اندر خاك و خون جسم حسین است؟
این اســــت آن نــــوباوه زهــــرای اطــهر؟
جـــسم به خــــاك افتاده اش را ســر بریدند
اســـب شــــقاوت بر تـــن پاكش دوانـــدند
در حــــیرتم از این هـــمه درنـّــده خـــویی
ای وای بــــر ما ،وای بــــر ما،وای بــــر مــا
***
ایــــنان مگر دردانـــه زهــــرا نــــبودنـــد
ناخــــوانده گر بــودند ایــنان اندر این دشت
این قـــــوم خود او را به سوی خویش خواندند
خواندند ســـــوی خـــــود امام و مـــقتدا را
از هـــــر چه گــــویی این لـعینان تیره رو تر
بــــهر خــــوش آمد گوئــیش لشكر كشیدند
ای عاشـــــقان فـــریاد ، وای از این مــصیبت
اكـــــنون كه انــــدر مـــاتم لــب تشنگانید
زان شــــه فــــرو بـندم دگر این لحظه دم را
***
آتــــش زدند از كــــینه دل خـــیمه هـــا را
اهـــــل حـــــرم را طـــوق بر گردن فكندند
هـــــر جــــا درنـــگی در مـیان راهشان بود
رخـــت اســــیری كرد بر تــــن زیــنب زار
طـــفلان معصومـــند و مـُـــشتی داغــــدیده
آل عـــــلی را خــــارجی خـــواندند هــر جا
از حـــال زیـــنب زیـــن بـــلا اَلـــلّهُ اعــلم
مـــنزل به مـــنزل با ســـری بی تــن اسـیری
در این رســـالت قــاصـــدی والاســت زینب
در بـــارگاه آن پـلیــد زشـــــت كـــــردار
در ذَمّ دونـــان صــحبتی جــانانه كــــــردند
امــــا زســــوز ســـینه اش آگـاه كس نیست
او دیده هــفتاد و دو تـــن در خــــون تــپیده
داغ شــــهید نـــــینوا در ســــینه اوســــت
بایــــد كه با این كاروان هــــمراه بـــــودن
«ناصر » تو هـــم در ماتـــم سلطان دین باش
شاید در آنجائـــیكه شــــافی این شــــهانند
|
اَرض و ســــما در ماتــــم قــــتل حسین است
زخــــمی عـظـیم و كـــهنه بر تـــن دارد امروز
خــــورشــــید بر بالای نــــی امــــروز تابیـد
***
چــــون آســــمان از این مصیبت شرمگین باش
با پــــاره جـــان و تن و دلبــــند زهـــرا (س)
ایـــــنگونه از حــــق غافـــلی اَلــــلّهُ اكـــبر
در عــــمق "كَالاَنـعام" ســرگردان و كــــورنـد
نــــور دو چـــــشمان عــــلیِ مرتــــــضی را
شــــبه پیــمبـر را چـــنین پیـــكر دریــــدند
صد پــــاره جسمش كرده بر خاكش كــشاندند
ایــــنگو نه نــــو آن كـــینه دیــرینه كــردند
تا كـــودكانی تـــشنه زان گـــردند ســــیراب
آبــــی كه مَــهر مـــادر آن كـــودكان بــــود
مـَـشك پـــر آبـــش را به تــیری پاره كــردند
آبـــی نـــماند و تــشنه لـــب در خــیمه بسیار
انــــدر كـــنارش بـــا شـــتاب آمد بــــرادر
تركم مـــكن ای بــا وفــــا برخـــیز ،برخـــیز
پشتــم شــكست از ایـــن بــلا برخـــیز ،برخیز
***
یكجا فـــغانــــها از عـــــطش تا اوج افـــلاك
آنـــدم كه در خـــون دید جـــسم اكــبرش را
مـــن نـــاتوان از بــــردن اویـــم بـــیائــــید
می گـــیرد او را روی دســـت از بـــهر آبــــی
جـُــرمش چه بـــاشد كوفیان این كــودك زار؟
رحـــمی به جــسم خُــرد و بی تابــش نــمائید
با تـــیر زهـــر آلـــوده ســـیرابــش نـــمودند
***
لَختی به ســـوگی لـــحظه ای دیــگر نــــبردی
هـــر یاوری افتاده انــــدر خـــون كــــــناری
گـــوئی عـــــلی شمشیر می زد بـــار دیــــگر
از كشته هــــاشان پشته هـــا در هر كجا ساخت
دیــــگر نــــماند از تــــشنگی او را تـــــوانی
جــمعی به قـــصد خــیمه و طــــفلان مــعصوم
كــــوه و زمــــین و آســـمان و عرش لـــرزید
امـــروز انـــدر كـــلّ عــــالم مــن ولـــــیّم
وَالــــلّه ایــــنان نـــور چــــشمان بـــــتولند
از گــــوهر آزادگــــی زیــــبنده تر چــیست؟
از ابــــتدا با فــــتنه و شــَــر زاده بــــــودند
ره را نمــــی جـــستند زیـــــرا دور بـــــودند
الــــحق" فـَــهُمْ لا یـَــعْقِلونـــند" و پلـــــیدند
خــــورشید را این تــــیره رویـــان سر بریدند
فریــــاد و افــــغان زین مصیبت وای بــر مـــا
این گـَشته از خون لاله گون جـسم حسین است؟
این اســـــت نــــور هر دو چــــشمان پـیمبر؟
انگشت او از بـــــهر انگـــــشتر بـــریـــــدند
گــَــرد جــــفا بر جـــسم صد چاكش فشاندند
این گـــــونه پــستی تا به این حـــدكینه جویی
چـــونیم دیگر زیـــن مـــصیبت مانده برپـــا؟
***
یا یــــادگار كــــعبه و بــــطحا نــــــــبودند
انـــدر كـــجا بر مــیهمان اینگونه بگذشـــــت
خود نــــیز بـــین راه در خـــونش نــــشاندند
آنــــگاه بشكستند هــــر عــــهد و وفـــــا را
از وحــــشیان جـنگلی درّنـــــده خـــــوتـــر
تـــــیغ جــــفا بر روی آن ســــرور كــشیدند
فـــــریاد ازایـــن بـــیداد ، وای از این مـصیبت
ســـیلاب خـــــون از دیــــده بر دامــن برانید
قـــدری بگـویم حالــــت اهـــــل حـــــرم را
***
كـــــردنــد نـــیكو خــــدمت آل عــــــبا را
ســــیلی زدند و ظلـــــم بـــــی اندازه كـردند
در كـُــنج ویــــران و خــــرابی جایـــشان بود
ای دیــــده چون دل اندر این غم خون فــرو بار
در این ســــفر زیــنب چه تلــخی هـا چــشیده
آزارشـــان دادند هـــــر جـــا گـــاه و بــیگاه
در صـــــبر او بـــر دردهـــــا اَلـــلّهُ اعـــلم
هـــــر جـــا بــــیانی تـــند در اوج دلــــیری
روشــــنگر اهـــداف عـاشــــوراســــت زینب
او هـــست وآن شــهزاده رنــــجور و بــیمار
یكباره كـــاخ ظلـــمشان ویــــرانه كـــــردند
هر ذرّه جــــسم و جـــان زینب داغ و دردیست
او پـــــیكر عـــــبّاس را بــــی دســـت دیده
انـــــدوه دشــت كربـــــلا در سـینه اوســـت
ننگ اســت خواب و راحــت و بی غــم غــنودن
از ایـن مــصیبت تا قــــیامت دل غــــمین باش
بر آتـــش جــــان تو هــــم آبـــی فــــشانند
خلیل صارمی نایینی « ناصر»
محرم الحرام 1428 ه.ق
|
تبادل لینک هوشمند 
آمار
وبلاگ:
